SURINAME - BINNENLANDEN 2010

Zoals beloofd ons avontuur van alweer het laatste dorp. Zaterdag 15 mei vlogen we naar Drietabbetje. Deze datum zullen we niet snel vergeten, want de volgende dag hoorden we dat er in de buurt van ons een vliegtuig was neergestort. De 2 piloten en de 6 passagiers zijn allen omgekomen. Als je dit hoort schrik je ernorm, het was het vliegtuig dat voor ons was opgestegen van Zorg en Hoop in Paramaribo.

Nadat we geland zijn op Drietabbetje kijken we wat verbaasd rond... Plompverloren staan we daar met onze bagage. Niemand bleek ons op te wachten, maar goed, ondertussen kijken we nergens meer van op. Dus de schaduw opgezocht. Vervolgens maar naar 1 van de huisjes van de MZ gelopen. Ze verwachten ons wel, maar de zuster had hoofdpijn daardoor kon ze ons niet ophalen. Na de sleutel te hebben gekregen zijn we met een gedeelte van de bagage richting ons prachtig onderkomen gelopen. De rest van de bagage komt met de kruiwagen. We wisten niet wat we zagen, een prachtig doktershuis. Helemaal voor ons 2-en. We sliepen zelfs ieder op eigen slaapkamer. Ook een grote veranda met uitzicht op de rivier. Na onze kamers te hebben ingericht hebben we op de verande onze hangmatten opgehangen. Wat heerlijk!! Lekker in je hangmat liggen met uitzicht op het water, het kan niet beter.
Na de kennismaking met de zuster bleek dat degene met wie we zouden samen werken nog in de stad waren voor bijscholing. Volgende week komen ze terug. Maargoed dat zou de pret niet drukken zeiden we tegen elkaar. We werken toch al helemaal alleen hier in Suriname.

Maandags aangekomen op de poli wisten we niet wat we zagen. Een grote mooie en luxe ingerichte poli. Wij kregen een eigen kamer met stoel en zelfs een ventilator. Dit zijn we niet meer gewend, maar het werkt een stuk efficienter. We hebben dan ook in 2 dagen de meeste kinderen geevalueerd. Een aantal waren niet aanwezig op school, deze hebben we in de loop van de week geevalueerd. Zo hebben we bijna alle kinderen van de onderzoeksgroep gehad, een paar waren van school af. Dat is jammer want dan zijn ze niet meer te vinden. Gelukkig waren dit maar een paar kinderen. Woensdag zijn we begonnen met behandelen. We hebben veel kunnen doen, het is alleen jammer dat je hun taal niet spreekt. Daardoor kan je het niet uitleggen aan de kinderen, een broeder vertaalde wel voor ons maar soms lachte hij de kinderen uit als ze huilden. Althans zo kwam het soms op ons over. Ook niet echt bevorderlijk voor de behandeling. Maar de behandelingen zijn goed gelukt. Ook nog een aparte anatomie gezien bij een getrokken ondermelkmolaar. Deze duurde even met extraheren, uiteindelijk bleek hij de anatomie te hebben van een bovenmolaar, 3 wortels.

Ondertussen bleef het water wel stijgen in het dorp, het is 70cm gestegen in de tijd dat wij er waren. De stroming was daardoor erg sterk, dat heeft een jufvrouw van de school gemerkt. Zij was aan het badden en werd gepakt door de stroming. Het bleek dat zij niet kon zwemmen. Wij hoorden een groot geschreeuw en keken elkaar aan, niet wetend wat er aan de hand was. Toen zagen we dat er iemand in het water lag te spartelen, aan het verdrinken. Jeroen springt erin en pakt de jufvrouw beet en sleurt haar richting de kant. Zo hesen we haar op de kant. Wij kunnen niet begrijpen dat je niet kan zwemmen, als je woont in zulke omstandigheden met zo'n stromming.
We konden niet meer met onze schoenen naar de poli lopen door het hoge water. Dus op onze slippers en korte broek door het water wadden naar de poli. Maandags en dinsdag was de school gesloten. Dindags 25 mei zijn hier verkiezingen geweest en deze vonden plaats op de school. Toen wij hoorden dat de school dicht was dachten wij, niet weer... Maar we zouden de kinderen met de boot gaan ophalen in de dorpen, zodat wij gewoon verder konden gaan met de behandelingen. Dit was wel apart, wij maandag met de boot van de MZ en een broeder de kinderen ophalen. Sommige kinderen bleken verhuisd te zijn vanwege het hoge water, sommigen hadden de rivier binnenshuis. Dus wij vonden dat niet zo vreemd, jammer maar helaas. Gelukkig hebben we de meeste kinderen gevonden en zijn we om 10u begonnen met behandelen. Om half 2 waren we klaar met hen en zijn we gelijk door gegaan met de boot van de MZ een broeder ophalen in een ander dorp. Wat een mooie omgeving, veel sula's (watervallen) stroomversnellingen enz. Het water was erg wild wat het nodige gegil opleverde van een stagaire van de MZ(zuster). Zij vond het ritje maar niks, wij genoten er wel van.

Dinsdags dus verkiezingen, van behandelen niet veel terecht gekomen. 2 kinderen gezien en 1 volwassene. Maar de verziekingen waren leuk om mee te maken. Het is 1 groot volksfeest, iedereen loopt in kleding van zijn/haar partij. Wij ook ;) in onze BEP-shirtjes (Partij: Broederschap en Eenheid in de Politiek) Allemaal in een grote rij om zijn/haar stem uit te brengen, vervolgens eten en drinken. Maak niet uit welke partij, iedereen is vriendelijk tegen elkaar. Kunnen wij nog wat van leren in NL...

Woensdags was alweer onze laatste dag op Drietabbetje. Het was de vraag of wij konden vliegen vanaf het vliegveld, want door het vele water was de baan erg nat, maandags was die nog afgekeurd. Het was die nacht droog gebleven dus de baan was goedgekeurd. Op de poli afscheid genomen van iederen, ze bedankten ons hartelijk voor de samenwerking. Wij hen ook, we hebben een erg mooie/gezellige/fijne/goede tijd gehad op Drietabbetje.
Op het vliegveld hebben wij onze bagage inclusief ons zelf gewogen. Toen werd het wachten op het vliegtuig. Om 11u kwam ineens een klein vliegtuigje (Cesna) aanzetten, dit was sneller dan we dachten. Maar er zou 1 vliegtuigje komen die 2x heen en weer zou gaan. Wij gelijk de eerste keer meegegaan. Een mooie ervaring in zo'n vliegtuigje. Marijn zat voorin naast de piloot. Erachter 2 inheemse en daarachter Jeroen. Hij was de lichtste en moest daardoor achterin plaatsnemen. Het werd een turbulente vlucht. Van de ene bui in de andere bui. Tussen de buien door zie je wat van de omgeving, maar in de wolken is het heen en weer geschud worden en je ziet alleen maar wolk om je heen. De piloot zei tegen Marijn het is net alsof je in een bootje zit, daar ga je ook heen en weer.... Was best spannend, zeker zo na het vliegtuigongeluk. Je bent dan toch meer gespannen. Maar 3 kwartier later zijn we weer veilig geland op Zorg en Hoop.

De tijd is voorbij gevlogen hier in Suriname. We kijken terug op een mooie tijd hier. We gaan het leven hier missen, maar gelukkig hebben we nog 2 weekjes. We gaan dan met familie nog wat rondtrekken in het land. Dan zullen we nog een aantal mooie dingen gaan zien, verwachten we, voordat we weer richting NL vertrekken.

Laters,

Jeroen en Marijn